Alphia Schutte
Robert wou trou voor hy
doodgaan. En so kom
dit toe dat ons troue
hou op die plasie. Ek het eers gedink
dit was Robert se idee dat hulle by
Binnelandse Sake op Cullinan trou.
Maar toe onthou ek van André van
Niekerk, ons dominee, wat die nuwe
teologiese student sou bring vir die
gebruiklike Donderdagoggenddiens
op die plasie. Toe dink ek, hoekom
nie eerder ’n dominee-troue nie.
Ek lig Robert en Eva, sy geliefde na
agt kinders, in en so begin ons die
troureëlings – sonder aansiens van
koste en moeite. Eva verdwyn ’n
paar dae voor die troue en Robert,
soos enige bruidegom, sweet bloed.
Die oggend van die troue daag sy
vroeg by hulle blyplek op.
’n Groot sjokoladekoek word vir die
troue gebak en dit word versier met
harte, voorletters en blinkers. Die
pesto en feta muffins lyk te mooi.
Die mes om die koek mee te sny het
’n lint aan. Die stemming is feestelik.
Robert, die bruidegom, daag eerste
by die stoep troulokaal op. Hy is ’n
netjiese man; het ’n pak klere aan
en hy dra sy jare goed. Ek kry vir
hom in die kas ’n sydas met olifantjies
op en pluk ’n paar winterblommetjies
vir ’n knoopsgatruiker.
Robert se lewe was nie altyd so glad
nie. Hy het, toe die jongste van die
agt kinders net kon sit, so het Eva
beduie, verdwyn en aan die Rand
gaan bly en werk. En ’n ander verhouding
gehad. Toe sy kinders al
groot was – Robert was vir meer as
twintig jaar weg – het die kinders
gesê hulle wil hulle pa terug hê.
Eva, die toekomstige bruid, het
Robert se broer opgespoor en die
familie het ’n aantal jare gelede
afgesit Rand toe en vir Robert gaan
haal.
Robert het weer ’n keer terug
gegaan na die Rand en die ander
vrou. Eva sê sy was selfs bereid om
die ander vrou in haar huis in te vat,
solank Robert net terugkom. Robert
het, sover bekend, nie weer afgedwaal
nie en het op ’n vreemde
manier ’n paar jaar gelede by ons
begin werk.
Eva is ’n skat van ’n vrou en alhoewel
die agt kinders nou nie eintlik
kon skoolgaan nie, weens ’n gebrek
aan geld, het Eva hulle goed grootgemaak.
Goeie kinders. Harde
werkers. Ek ken van hulle.
Eva kom die oggend van die troue
met ’n nuwe bruin Afrikarok daar
aan. Maar iets lyk nie reg nie. Sy verduidelik
dat die rok se nek te wyd is
en sy het ’n rooi T-hemp onderaan,
maar sy voel nie gemaklik nie. Ek kry
’n nuwe wit hemp in my kas en dit
lyk klaar beter. Eva voel ook sommer
beter.
Nou is nog net die gebreide mus ’n
probleem. Ek onthou van ’n wit
hoed uit my vorige lewe wat ek na
een of ander inhuldiging aangehad
het en ek kan sien Eva begin soos ’n
bruid voel. Eva kies iets om rondom
haar nek te sit en daar gaan ons.
Die dominee is voortreflik. Hy maak
van ’n doodgewone Donderdagoggend
iets baie spesiaals. Hy het ’n
houtkruis om sy nek en met soveel
liefde trou hy Eva en Robert. Hy laat
hulle hande vashou en ons sing en
klap hande. Die mense op die plasie
lyk mooi. Johannes, die voorsanger,
het permanent sy donkerbril op en
so moet ek hom ook afneem.
Eva en Robert is toe getroud en die
boer stel ’n heildronk met sjampanje
in. Die bruidspaar sny die koek; daar
is selfs ’n geskenk. Ons drink tee uit
fyn koppies. Dis ’n mooi dag. ’n
Geseënde dag.
Die volgende oggend vertel Robert
vir my van sy vreemde droom. Hy
het saam met die duiwe oor die
plasie gevlieg. Sy arms wyd, ver
oopgestrek. Hy was tussen die
duiwe. Hy vlieg saam met hulle oor
die lande en deur die duik aan die
onderpunt van die plasie. Hy vlieg
vinnig en gemaklik. Hy voel tuis in sy
duiflyf.
Die verlede is verby en afgeskud. Hy
het gedoen wat ’n man moet doen.
Robert vlieg saam met die duiwe. ’n
Vry man. |
