Moenie dink dat die Valentynskaartjies wat ons vandag ken, die enigste soort is wat ooit bestaan het nie. In die Victoriaanse tydperk was daar ’n gewoonte om aaklige, beledigende kaartjies op dié dag te stuur.

Die sogenaamde ‘Vinegar Valentines’ – amper soos die boelie-gedrag wat weer met hedendaagse sosiale media bekend geword het – het in Brittanje vanaf die 1830’s tot in die 1940’s hoogty gevier. Die gebruik het glo eers ná die Amerikaanse burgeroorlog in die 1860’s in die VSA posgevat. Sommige van dié viese kaartjies is tot in die laat 1970’s nog uitgestuur.

Historikus Annebella Pollen, wat ’n proefskrif oor ‘Vinegar Valentines’ geskryf het, sê dat alhoewel Valentynsdag se oorsprong in antieke Rome gevind kan word, dit mense uit die Victoriaanse era is wat die dag as ’n romantiese hoogtepunt begin vier het.

Sy sê dat so baie kaartjies uitgestuur is in die oploop na 14 Februarie, dat posmanne spesiale ete-toelae gekry het sodat hulle kon aanhou aflewer sonder om middagetetyd af te vat. Van die miljoene Valentynskaartjies wat in die Victoriaanse tyd uitgestuur is, was bykans die helfte van die viese variant.

Dié soort kaartjies se temas het gestrek van ’n ligte gespot tot blatante aggressie. Daar was ’n beledigende kaartjie vir elke soort mens – van aanmatigende verkoopsmense en pronkerige vroue tot leuenaars, bedrieërs, alkoholiste en mans in huise waar die vrou die broek dra. Die groteske sketse op die kaartjies was karikature van algemene stereotipes met die klem op belediging van die ontvanger se fisiese eienskappe of karaktertrekke.

Net soos romantiese Valentynskaartjies is dié beledigende kaartjies anoniem gestuur. Geskiedkundiges sê dat die stuur van dié kaartjies behoorlik vlam gevat het toe Brittanje se pennie-pos op 10 Januarie 1840 ingestel is. Dit het enige iemand in Engeland toegelaat om enige iets vir slegs een pennie te pos.

Om by te dra tot die beledigings wat dié ‘Vinegar Valentines’ uitgedeel het, was die feit dat anonieme afsenders nie eers die pennie-posgeld hoef te betaal het nie. Hulle kon die kaartjies stuur sodat dit kontant by aflewering betaal moes word. Die arme beledigde mens moes dan ’n pennie betaal om te sien of dit ’n mooi of lelike Valentynskaartjie is.

Die Londense ‘Pall Mall Gazette’ het in 1885 berig dat ’n man sy vervreemde vrou in die nek geskiet het ná hy ’n viese Valentynskaartjie van haar af gekry het. ’n Paar van dié kaartjies het glo ook na selfmoord gelei.

Vandag is dié soort kaartjies versamelstukke – juis omdat daar so min van hulle behoue gebly het. Wie sou tog so iets, wat boonop jou naam dra, veilig vir die nageslag wegbêre. Die meeste kaartjies is opgeskeur en dit is glo net kaartjies wat nooit verkoop is nie, wat vandag in versamelings gesien kan word.