Hulle trek toe mos ‘Kêllienin’ toe, vertel Gert Mossie anderdag vir die manne in die takkantoor. Twee straatblokke ver, agter hulle blikhuis, is ’n rantjie, sê Gert Mossie.

Só dreig hy en sy vrou Johanna sedert hulle intrek op Kêllienin, om dié koppie te loop klim en die ruim oopte om hulle (hulle hoor elke aand jakkalse, sê hy) te verken. En toe doen die geleentheid hom een laatmiddag voor.

Gestewel in hulle tekkies en gewapen met ’n fles koffie en ’n kamera sit hulle heel opgewonde af op hulle ontdekkingstog. Maar, gou raak dit duidelik dat dié Kêllieninse koppie hom nie sondermeer laat klim nie.

Hy baklei terug met reuse klippe (sommige gevaarlik los) en slaggate, lyfhoogte gras (sommige van die klitsvariant) en pragtige, dog bedrieglike hindernisse van inheemse plante, bosse en bome, sê Gert Mossie.

Dis ’n verskriklike gespook en gesukkel, maar hulle beur vasbeslote voort en kom, na wat soos ’n ewigheid voel, uitgeput en vol krappe, kolle en klitse op die kruin van die koppie aan.

Gert Mossie sê hulle het skaars neergesuig op die naaste klip en nog nie mooi kans gekry om die uitsig te bewonder nie, of hulle hoor hier skuins links van hulle ’n vrolike gefluit naderkom.

’n Swart ou onder ’n pet, soos wat die sekuriteitsmense dra, kom sorgvry aangedrentel en loop ongehinderd skaars vier meter van Gert en sy Johanna af verby. Hy onderbreek sy gefluit om ‘mêrrag’ te sê en dan stap hy oor die kruin en die rantjie anderkant af. Kompleet soos ’n ou wat in die park gaan stap vir ’n walk, sê Gert.

Hulle staan nader om te loop kyk en kom met verwarde emosies wat wonder of hierdie ’n lag of ’n huil oomblik moet wees, op ’n netjiese, breë wandelpad af. Nie ’n voetpaadjie nie, sê Gert, ’n behoorlike wandelpad wat dieselfde roete volg as die een waarteen hulle uitgesukkel het en skaars ’n spoegie daarvandaan af.

Langs die wandelpad is elke dan en wan so ’n blougeverfde baken staangemaak. Smal en regop en so twee meter hoog, is die goed en van bo na onder is iets daarop geskryf. Die swart letters is al verweer en soos dit is, lees ’n ou mos nie gemaklik van bo na onder nie, sê Gert Mossie.

Hy draai sy kop half skuins en trek sy oge op ’n plooi om te probeer vasstel wat daar staan. ‘P’ begin hy dit met moeite uitspel. ‘Pie’, vorder hy effe verder en dan volg ’n ‘pe’. ‘Piepe,’ kry Gert dit uit. ‘Lie,’ staan daar vervolgens en dan ’nie.’ Piepelienie!” lees Gert dit vervaard vir sy Johanna op Afrikaans voor.

En dan bars hulle altwee onbedaard van die lag uit. Natuurlik is dit Ingels en dit dui aan waar die ‘Pipeline’ loop. Die pad is gemaak om inspeksie van die ‘pipeline’ te doen, besluit hulle.

Gert sê hulle het weer die kruin van die koppie besoek maar dié keer maklik, met die roete langs wat nou altyd vir hulle die piepelieniepad sal bly.