Print E-mail
News - Ou Poon se plotpraatjies
Friday, 16 October 2009 00:13
Untitled Document

Nee, hy lewe nog dat dit vrek, dankie. Só sou oom Frikkie altoos sê, sou jy hom vra hoe dit dan gaan. “Ek lewe nog dat dit vrek.” Oom Frikkie, ook nou al jare reeds saliger, het in die lewe ’n hele paar ‘sêgoed’ gehad. Vra jy hom byvoorbeeld: “Wat sê jy nou?” soos wat mense mos maar lief is om te vra, dan sou hy dadelik antwoord: “Nee, ek sê maar wat jy sê, maar wat sê jý nou eintlik?” En sou jy hom langs die pad raakloop en vra waarheen hy dan op pad is, sou oom Frikkie sê: “Nee, ek stap sommer vir ’n walk.”

Die sêgoed van ons mense gee aan hulle ’n unieke identiteit. Dit is die sêgoed wat ons onthou as ons aan die mense uit ons verlede en ook in ons hede dink. En hierdie taal, Afrikaans, leen hom by uitstek tot die skepping van pittige sêgoed deur die verbeeldingryke mense wat dit praat.

Oorlede Louw Aucamp was só ’n verbeeldingryke mens. As ek aan ou Louw dink, dan onthou ek sy reaksie toe iemand hom op ’n dag daarop wys dat hy wat Louw is, totaal en al verkeerd is oor ’n sekere saak: “Jaa, maar jy moet onthou,” sê ou Louw, “dit is elke mens se onvervreembare reg om so nou en dan ’n gat van homself te maak.”

Koos Doep. Ek dink dikwels aan hom en aan ons tyd saam in die nuuskantoor van ’n Pretoriase dagblad. En telkens onthou ek ou Koos se standaard antwoord as iemand driftig en omgekrap sou uitvaar oor iets wat daai iemand, sê nou maar Piet, nie aanstaan nie: “Ou Piet, ou Piet, ou Piet,” sou Koos altyd eers drie keer aanhef, “bedaar tog nou. Onthou, die uiteinde is tog maar net die dood . . .”

En as ek aan ’n gemeenskaplike vriend van ons, Louis (Keppies) Roux, dink, dan onthou ek hoe hy homself destyds altyd aan meisies voorgestel het as daar bladgeskud word: “Louis Keppies Roux, as jy my nie glo nie, kan jy proe.”

Ek onthou dikwels ’n ding wat tant May Venter van Boekenhoutsfontein op ’n dag gesê het toe sy sommer in die algemeen uitgevaar het teen mans. Destyds het ek en my neef Proppie sporadies by tant May se dogters gaan opsit, en die betrokke aand was tant May duidelik nie in ’n goeie luim nie. “Die pad na ’n man se hart,” sê tant May toe, “is deur sy borskas. Met ’n broodmes.”

En die einste Proppie toe hy op ’n dag in ’n hotel gevra word hoe hy in die oggend van sy eiers hou: “Liggies gekrap met die naels, asseblief.” By die Johannesburgse skou loop ek eendag ná jare weer vir oom Attie Maree by die beesbeoordeling raak.

Toe ek wil weet hoe dit dan met oom Attie gaan, kyk hy my stip aan met sy blou oë en sê: “Nee, vader tyd is maar ’n gemene ou bliksem, weet jy?”

Ek onthou ou Wim van Volsem wat altyd gekla het dat daar “te veel maand oor is aan die einde van sy geld”. En ou Penne, my skooltydse houtwerkonderwyser wat tot vervelens toe gewaarsku het dat ons nie “veiligheidsreëls per ongeluk moet leer nie”.

My oorle oupa Boy het dit gehad teen iemand wat “só onnosel is, dat hy met sy vinger moet voel waar sy agterent is”. En dit was my oom Bob wat gesê het ’n sekere prokureur is so skelm dat hy onder ’n skuilnaam bid.

Ek hoor terloops dat die ekonomie nou so druk dat sekere ouens van Donkerhoek hulle karre deesdae kroeg toe moet stoot.

 

© 2024 Die/The Bronberger