Hoe kry jy ‘toestemming’ van Kungwini om ‘n konstruksiekamp op jou grond op te rig wat indruis teen bykans elke munisipale regulasie en riglyn in die boek? Geen pryse vir die regte antwoord nie. Langs die Boschkop-teerpad is só ‘n tydelike konstruksiekamp opgerig sonder enige inagneming van die gevolge wat dit op die lewens van die gemeenskap en die omgewing sou hê. Net nog ‘n “glorified” plakkerskamp in ons gebied, maar hierdie keer met die seënwense van die owerheid en tot die voordeel van een kontrakteur wat oënskynlik nie ‘n snars omgee vir die gemeenskap wie se lewens hy in die proses ontwrig en versuur nie. (Lees die berig op bl. 10.)

Die blikhutte is bloot staangemaak en meer as ‘n 100 konstruksiewerkers en hulle gaste het hulle intrek geneem. Tereg is inwoners van die omgewing erg omgesukkel oor gebeure sedert die ontstaan van die kitskamp. Drade word geknip om gerieflike kortpaaie deur hoewes te maak; diefstal en inbrake het skielik kwaai toegeneem; die paar verskuifbare toilette kry nie veel aftrek by die nuwe intrekkers nie en die nodige word oral in die veld en ten aanskou van almal gedoen; rommel word dié wêreld vol gestrooi en dit word tot diep in die nag in lawaai. ‘n Nagmerrie vir die permanente inwoners van die gebied.

Die kontrakteur het duidelik sy gebrek aan sosiale gewete ten toon gestel deur basies sy bas af te vee aan die georganiseerde pogings van inwoners om ‘n oplossing vir die ongewenste toedrag van sake te vind. Sy houding blyk te wees dat hy toestemming van Kungwini het en basta. Hierdie is nie ‘n uitsondering op die reël van wat die afgelope aantal jare in die Bronberg-gebied gebeur nie. Te dikwels word toestemming vir projekte (groot en klein) toegestaan wat skynbaar indruis teen alle sosiale en
omgewingsriglyne, -ordinansies en selfs –wette.

En dit is telkens die gevestigde inwoners van die gebied wat die onaangename gevolge moet dra. ‘n Mens hoef nie te diep te delf om ‘n antwoord te vind op die vraag oor hoe só iets dan moontlik is nie. Dit het tyd geword dat nie net ontwikkelaars en hulle kontrakteurs nie, maar ook die owerheid wat veronderstel is om waghond te speel, tot verantwoording geroep word. En dit gaan bes moontlik net gesamentlike regsaksies deur die gemeenskap wees, wat dit kan vermag.